Στιβος

Είχε γεννηθεί στις 12 Ιανουαρίου 1872. Στο Μαρούσι, προερχόταν από μια φτωχή και αγροτική οικογένεια. Τότε άλλωστε, υπήρχαν αγρότες και στην Αττική. Υπήρχαν και νερουλάδες. Αυτή ήταν στην ουσία και η δουλειά του Σπύρου Λούη. Παρέα με τον πατέρα του, ο οποίος στον αγώνα για την επιβίωση ήταν αναγκασμένος να μεταφέρει εκείνη την εποχή νερό σε πολλές περιοχές της Αθήνας. 

Με την αναβίωση των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, από τον Γάλλο Βαρόνο Πιερ ντε Κουμπερτέν, ο επίσης Γάλλος λόγιος, Μισέλ Μπρεάλ πρότεινε στα αγωνίσματα να προστεθεί ακόμη ένα. Ο Μαραθώνιος. Για να τιμήσει τον Αθηναίο οπλίτη που είχε μεταφέρει την είδηση της νίκης επί των Περσών. Το ανατριχιαστικό "Νενικήκαμεν", που έμεινε στο βάθος του χρόνου. 

Η ιαχή έμεινε και το 1896. Οι λέξεις άλλαξαν. "Ελλην, Ελλην", βροντοφώναξε ο Παπαδιαμαντόπουλος, που πήγε έφιππος στο Παναθηναϊκό Στάδιο για να μεταδώσει ότι ένας Ελληνας προηγείται. Από στόμα σε στόμα, ακούστηκε σε όλο το Στάδιο. Ο Σπύρος Λούης τερμάτισε πρώτος, σε 2 ώρες 58 λεπτά και 50 δευτερόλεπτα. Ο καλύτερος χρόνος που είχε σημειωθεί ποτέ στην απόσταση. Μάλιστα, από τη στιγμή που μπήκε στο στάδιο, στο πλάι του έτρεξε ο πρίγκιπας Κωνσταντίνος, μέχρι τον τερματισμό, στην ουσία μέχρι την αιωνιότητα. Η απονομή έγινε στις 3 Απριλίου μετά το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων, με τον Σπύρο Λούη να παίρνει τον κλάδο ελαίας και το ασημένιο μετάλλιο, αφού τότε δεν προβλεπόταν χρυσό. 

Από τότε, όλοι ήθελαν να τον τιμήσουν. Οι εφημερίδες της εποχής έγραφαν"Ο κ. Κυπαρίσσης πρόεδρος της συντεχνίας αργυροχρυσοχόων, του πρόσφερε μία χρυσή αλυσίδα, ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κ. Τζιβανόπουλος ένα δαχτυλίδι, ο καφεπώλης Δημήτριος Μπαβέας δωρεάν καφέδες για ένα χρόνο, ο Παύλος Αθανασίου 100 οκάδες κρασί, η ξενοδόχος Δήμητρα Βιβή δωρεάν φαγητό εφόρου ζωής, οι Σιδηρόδρομοι Αττικής δωρεάν εισιτήριο εφόρου ζωής, ο Μιχαήλ Βόδας μια κυνηγετική καραμπίνα και η εταιρεία Σίνγκερ μία ραπτομηχανή".

Πάντως, όταν μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες ο βασιλιάς Γεώργιος Α' δέχθηκε στο παλάτι τον Ολυμπιονίκη και τον ρώτησε τι δώρο θα ήθελε για τη νίκη του, εκείνος απάντησε: "Ενα γαϊδουράκι για να με βοηθάει να κουβαλάω νερό". Κι έτσι κι έγινε... 

Γενικά ο Σπύρος Λούης δεν εμφανίστηκε από τότε σε κανέναν αγώνα. Αφιερώθηκε στην προσπάθεια επιβίωσης της οικογένειάς του. Αλλωστε, αυτό που λέγεται είναι ότι δεν ήθελε να τρέξει ούτε εκείνον τον Μαραθώνιο που κέρδισε. Το έκανε για να πείσει τους γονείς της αγαπημένης του Ελένης να του δώσουν το χέρι της. Αλλο να σε ζητάει ένας νερουλάς και άλλο ένας δρομέας. 

Η τελευταία δημόσια εμφάνισή του ήταν την 1η Αυγούστου 1936 στην τελευτή στην τελευτή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Βερολίνου. Προσκεκλημένος του Χίτλερ, στον οποίο ο Σπύρος Λούης πρόσφερε ένα κλαδί ελιάς, σήμα της ειρήνης. Ο Ελληνας Ολυμπιονίκης μάλιστα, ήταν ο μοναδικός που δεν τον χαιρέτισε ναζιστικά, όπως είχαν κάνει όλοι οι αθλητές κατά την είσοδό τους στο Ολυμπιακό Στάδιο. 

Στις 26 Μαρτίου 1940 ο πρώτος Ελληνας Ολυμπιονίκης των σύγχρονων Αγώνων άφησε την τελευταία του πνοή. Πάμφτωχος. Αλλά με πλούτη που έμειναν στο χρόνο. Το Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας πήρε το όνομά του, ενώ "Σπύρος Λούης" ονομάστηκε και η οδός προς το Ολυμπιακό Πάρκο του Μονάχου.