Ποδοσφαιρο

Είναι μόλις 23 χρονών, απόφοιτος Γυμναστικής Ακαδημίας, όμορφη, έξυπνη και εύγλωττη! Ο λόγος, για την Πέννυ Αναστοπούλου, που ασχολείται με το ποδόσφαιρο από μικρό παιδί. Αγωνιστικά όμως, ασχολείται με την μπάλα τα τελευταία 6 χρόνια, στη θέση του στόπερ.

"Το ποδόσφαιρο σίγουρα δε σε κάνει καλλίγραμμη. Σίγουρα θεωρείται αντρικό, γιατί έτσι είναι, στην Ελλάδα κυρίως, τα στερεότυπα. Δε σημαίνει όμως, ότι δεν γυμναζόμαστε. Μπορεί, να στραβώσουν τα γόνατά μας, αλλά θα στραβώσουν και με άλλα αθλήματα. Και μπάσκετ να παίξουμε, θα στραβώσουν τα γόνατά μας, θα έχουμε τραυματισμούς. Σίγουρα, κάποια πράγματα στο σώμα μας, δεν θα είναι τόσο θηλυκά. Αλλά αυτό δεν σημαίνει, ότι δεν γυμναζόμαστε.

Η θηλυκότητα δεν μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Το ότι παίζω ποδόσφαιρο, δε σημαίνει, ότι δεν μπορώ, να είμαι και θηλυκή ταυτόχρονα. Ναι μεν, είναι πιο σκληρό σαν άθλημα, συγκριτικά π.χ. με το βόλεϋ ή το τένις, αλλά δε σημαίνει, ότι χάνω τη θηλυκότητά μου. Εξαρτάται, από το πώς νιώθουμε εμείς μέσα μας.

Η οικογένειά μου ήταν μαζί μου από την αρχή, γιατί έπαιζε και ο αδερφός μου παλιότερα και ο πατέρας μου, οπότε και δεν είχαν κάποιο θέμα. Γι’ αυτό, άλλωστε, με βοηθούν και παίζω ακόμα.

Οι φίλες μου δεν έχουν πρόβλημα, με το ότι εγώ παίζω ποδόσφαιρο. Θα έρθουν, να με δουν στο γήπεδο, αλλά δύσκολα θα δούμε μαζί ποδόσφαιρο, γιατί δεν τους αρέσει τόσο.

Στον αγώνα όμως, θα έρθουν να με στηρίξουν. Με άντρες βλέπω πολύ εύκολα ποδόσφαιρο, συνεννοούμαστε. Βέβαια στην αρχή, το βρίσκουν αστείο. Μετά από λίγα λεπτά όμως, λέω την πρώτη μου άποψη και –αν έχω και δίκιο- "κολλάνε" και αρχίζουν, να σκέφτονται, ότι κάτι ξέρω. Μετά λοιπόν, το συνηθίζουν κι αυτοί.

Νιώθω υπερήφανη, που τα καταφέρνω καλά, σε αυτό που κάνω. Δε με κάνουν, να ντρέπομαι, που είμαι γυναίκα. Αυτό μου αρέσει!

Στο γήπεδο, ο κόσμος που έρχεται, να μας δει, στην αρχή είναι "μαγκωμένος", γιατί υστερούμε σωματικά σε σχέση με τους άντρες και σε ταχύτητα και σε άλλα θέματα. Τους φαίνεται λοιπόν σα θέαμα, λίγο πιο αργό και το κοροϊδεύουν κάπως. Στην πορεία όμως, όσοι αποφασίζουν, να ακολουθήσουν την ομάδα (συγγενείς, φίλοι, φίλαθλοι) παθιάζονται και αντιδρούν πλέον, όπως και σε έναν αντρικό ποδοσφαιρικό αγώνα.

Υπάρχουν πειράγματα για την ταχύτητά μας ή κάποια κίνησή μας, τα οποία μπορεί να μας ακολουθούν μέχρι και 2 εβδομάδες. Όμως, δε γίνονται με κακία αυτά τα πειράγματα. Εξ άλλου, είμαστε κάτι πολύ διαφορετικό, από αυτό που έχουν συνηθίσει.

Στον Άρη Τρίπολης, οι περισσότερες παίκτριες είναι μαθήτριες. Τέσσερις από μας έχουμε ολοκληρώσει τις σπουδές μας. Κάποια ακόμα σπουδάζει. Δύο παίκτριες δίνουν φέτος πανελλήνιες εξετάσεις. Άλλες πάνε ακόμα λύκειο και γυμνάσιο. Δύσκολα λοιπόν μπορεί, να συνδυαστεί το πρόγραμμα όλων των παικτριών. Ακόμα και η απόσταση διαμονής, παίζει αρνητικό ρόλο. Ατομικά κάνουμε, ό,τι μπορεί η καθεμία και τα καταφέρνουμε, παρά τη δυσκολία. Δεν εγκαταλείπουμε όμως! Κάθε χρόνο ήταν έτσι και το ξέραμε.

Το ποδόσφαιρο, όπως και άλλοι χώροι, θεωρούνται από την κοινωνία αντρικά κάστρα. Είναι όμως μόνο στερεότυπα της ελληνικής κοινωνίας , τα οποία τα τελευταία χρόνια, καταρρίπτουμε σιγά σιγά. Μετά από αργή και σταδιακή εξέλιξη, η άνθηση στο γυναικείο ποδόσφαιρο παρατηρείται τώρα! Θα γινόταν κάποια στιγμή. Στο εξωτερικό γίνεται εδώ και χρόνια και, μάλιστα, με πολύ ποιοτικό ποδόσφαιρο!

Αν δώσουμε βάση και στην Ελλάδα, θα γίνει κι εδώ το ίδιο. Τα τελευταία χρόνια προωθούν από την ΕΠΟ το γυναικείο ποδόσφαιρο, με πρωταθλήματα, με φιλικά με ξένους συλλόγους, και φιλικά με τα εθνικά τμήματα. Υπάρχει λοιπόν μια προώθηση, της οποίας όμως η εξέλιξη είναι άγνωστη.

Στην Ελλάδα το γυναικείο ποδόσφαιρο αδικείται. Παίζουμε μέχρι Α Εθνική αφιλοκερδώς, επειδή μας αρέσει και μόνο! Δεν υπάρχει κίνητρο, να μας πάει πιο πέρα. Δεν υπάρχουν οικονομικά κέρδη πουθενά, πολύ περισσότερο για εμάς, που είμαστε στη Γ' Εθνική. Πληρώνονται μόνο οι ομάδες, που έχουν μεγάλους συλλόγους ως στήριγμα, π.χ. η γυναικεία ομάδα του ΠΑΟΚ και της Καρδίτσας. Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα ιδιαίτερο, οπότε το κάνεις, επειδή το θέλεις! Ειδικά το γυναικείο!

Οικονομική ανταπόκριση υπάρχει από κάποιους, εδώ στην Τρίπολη, με τη μορφή της χορηγίας. Η πορεία μας είναι πολύ καλή και αυτό το βλέπουν. Μέσα από την ομάδα μας και τις επιτυχίες μας, διαφημίστηκε η πόλη μας παντού. Αναδείχτηκε μέσα από τα sites. Βλέποντας την ολοένα και πιο αξιόλογη προσπάθειά μας, κάποιοι μας στήριξαν. Ελπίζουμε, να τους έχουμε και φέτος στο πλευρό μας.

Δυστυχώς, σαν γυναίκα δεν μπορώ να βασιστώ επαγγελματικά και μελλοντικά στο ποδόσφαιρο. Ακόμα και οι προπονητές είναι άντρες. Δύσκολα μπορεί, να μας αποδεχτεί και να μας προωθήσει σα γυναίκες κάποιος στο ποδόσφαιρο. Είναι ένα όνειρο, που κάποια στιγμή θα μπει στην ντουλάπα. Δεν μπορεί μια γυναίκα, να το εξελίξει στην Ελλάδα. Από τη μια ομάδα στην άλλη μεταγραφικά και οικονομικά, δεν υπάρχει κάποιο όφελος. Από το εξωτερικό όμως, έρχονται μεταγραφές, που παίζουν σε ελληνικές ομάδες και πληρώνονται γι' αυτό.

Ακόμα και στην προσωπική σχέση, έρχεται η αποδοχή και η στήριξη. Δεν περιμένουμε να μας αποδεχθεί ο σύντροφός μας. Εγώ παίζω πολλά χρόνια μπάλα, παρακολουθώ το άθλημα και είναι τρόπος ζωής για μένα. Σε όποιον βρεθεί λοιπόν δίπλα μου, του περνάω αυτό ακριβώς, που είμαι. Αντιμετωπίζομαι, λοιπόν, σα να κάνω οποιοδήποτε άθλημα! Δεν το βλέπει ρατσιστικά. Στηρίζω με σοβαρότητα αυτό που κάνω, άρα με στηρίζουν, όσοι είναι γύρω μου".

Στο τέλος της κουβέντας μας, η Πέννυ ευχαρίστησε τον Αρκαδία 93.8 για την πρόσκληση και τη στήριξη και ξεκαθάρισε για μια ακόμα φορά, ότι έξω από το γήπεδο, είναι πάνω απ' όλα γυναίκα κι ένας άνθρωπος, όπως όλοι οι άλλοι. "Οποιοδήποτε άθλημα κι αν κάνεις, όταν τελειώνει και βγαίνεις έξω από τον αγωνιστικό χώρο, είσαι γυναίκα".