Αυτή η δίψα της επαρχίας
Ο Αστέρας αντιμετωπίζει τον Ολυμπιακό στον τελικό της Κ17 της Super League. Μπορεί να πάρει το τρόπαιο, μπορεί να μην το πάρει. Για εμένα το ίδιο είναι.
Ούτε χτίζεται ψυχολογία νικητή - έστω κι αν μιλάμε για τρόπαιο σε ηλικία 17 ετών σε μια κατηγορία "προθάλαμο" της μεγάλης - σε μια ημέρα. Είναι μια διαδικασία χρόνων που περνά από ρουτίνα γεμάτη εμπόδια, δυσκολίες... συννεφιές και λίγη λιακάδα. Από την άλλη δεν χάνεις και τίποτα. Ήδη, ο Αστέρας έχει κάνει το "θαύμα" με την παρουσία του στον τελικό. Βέβαια και ο στόχος θα πρέπει να είναι το τρόπαιο.
Για την ομάδα σαν οργανισμό, για την επιβράβευση της δουλειάς, για τα ίδια τα παιδιά. Ο Αστέρας είναι στον τελικό! Μια ομάδα της επαρχίας, η ομάδα της Τρίπολης. Με σαφώς λιγότερα μέσα (εξοπλισμός, τεχνογνωσία, όλο το background) από αυτά του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, του ΠΑΟΚ και της ΑΕΚ. Λίγο - πολύ αυτονόητο. Παιδιά ανήλικα που ζουν στην επαρχία και ονειρεύονται.
Όποιος έχει ζήσει ή καλύτερα μεγαλώσει στην επαρχία καταλαβαίνει πώς ζει ένα παιδί σαν κι αυτά το ποδόσφαιρο. Σίγουρα, εντελώς διαφορετικά από ότι στην Αθήνα ή (ακόμη και) στη Θεσσαλονίκη. Βλέπεις τον Τσόρι, τον Μπεργκ, τον Αραούχο και τον Μάτος από την τηλεόραση. Θέλεις να μοιάσεις σαν κι αυτούς. Αλλά τους βλέπεις μόνο από ένα κουτί. Δεν μπορείς να τους δεις την Κυριακή ή την Τετάρτη. Δεν μπορείς να τους αγγίξεις. Αυτούς που για σένα είναι ήρωες. Και στην Τρίπολη να λένε πάλι καλά.
Πάλι καλά, που ο Αστέρας είναι στη Super League, έχει πάει κι έναν τελικό Κυπέλλου, έχει βγει και στην Ευρώπη. Έχουν δει κι έναν Μάσα, κι έναν Ντε Μπλάσις. Τι να πουνε και σε άλλα μέρη της γης. Ο Αστέρας κρατά ψηλά τη σημαία της ποδοσφαιρικής επαρχίας. Ο,τι κι αν γίνει σήμερα. Αυτό δεν αλλάζει.
ΣΧΟΛΙΑ