Ο κόσμος μόνο με τους μεγάλους "παίζει";

Οι πιο αληθινές ποδοσφαιρικές συζητήσεις προκύπτουν στο δρόμο. Εκεί που δεν περιμένεις. "Αντε να δούμε σήμερα, θα παίξουν ή όταν δεν είναι αντίπαλος η ΑΕΚ και ο Παναθηναϊκός θα έχουμε πάλι τα ίδια", μού είπε κάποιος πριν το ματς με τον Λεβαδειακό. Μετά, μπήκα στο γήπεδο...

ΑΣΤΕΡΑΣ Κέρκυρα

Στιγμές πια πριν το πρώτο σφύριγμα, η εικόνα ήταν αποκαρδιωτική. Οχι μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Γύρω από αυτόν. Ο Αστέρας με δύο συνεχόμενες νίκες.

Ο Αστέρας με έξι σερί βαθμούς και με φόντο τους εννέα που θα τον έφερναν στο -2 από την πεντάδα. Ο Αστέρας χωρίς καν να έχει δεχτεί γκολ στα δύο τελευταία 90λεπτο. Πλέον στα τρία...

Ο Αστέρας έτοιμος να αλλάξει τη συζήτηση που για αυτόν έκαναν διάφοροι, βλέποντάς τον στην προτελευταία θέση. Ο Αστέρας ξανά με στόχους, όχι κοιτάζοντας από κάτω του, αλλά κοιτάζοντας από πάνω του. Και ο κόσμος; Πού ήταν ο κόσμος;

Η γκρίνια στις ήττες βαρούσε κόκκινο. Η κριτική το ίδιο. Οχι από εκείνους που ήταν στο "Θεόδωρος Κολοκοτρώνης", αλλά από εκείνους που ήταν έξω από αυτό. Που άκουσαν ότι έρχεται η ΑΕΚ και πήγαν. Που άκουσαν ότι έρχεται ο Παναθηναϊκός και ξαναπήγαν. Αλλά όταν ήρθε ο Λεβαδειακός; Γιατί δεν ήταν και πάλι 3.000;

Κάπου εκεί ανάμεσα στην κριτική, πρέπει να χωράει και η αυτοκριτική. Ο Αστέρας, με τα όποια λάθη του, κάνει προσπάθεια να επιστρέψει στη διεκδίκηση στόχων που τόσο πολύ απολαύσαμε στο πρόσφατο παρελθόν.

Για να το πετύχει, ναι, πρέπει οι παίκτες να μην παίζουν όπως πρέπει μόνο με τους "μεγάλους". Αλλά και ο κόσμος να μην είναι στο πλευρό τους μόνο με τους "μεγάλους". Με όλους τους υπόλοιπους είναι που στα αλήθεια θα δείξουν την αγάπη τους για τον Αστέρα...