ΑΣΤΕΡΑΣ, σε μια γειτονιά ερειπωμένη!

Η γειτονιά μας, λέει, μεγάλωσε. Το λέγαμε αυτό. Κάποτε. Οταν ακόμη υπήρχε ανοικοδόμηση. Οι γειτονιές πλέον, δεν μεγαλώνουν. Είτε γιατί... δεν πάει άλλο, αν μιλάμε για τις μεγάλες πόλεις, είτε γιατί δεν μπορούν.

Ολα αυτά ασφαλώς και είναι αλληγορικά. Στην πορεία θα τα "κουμπώσουμε" στο ποδόσφαιρο. Πολύ περισσότερο, στη δική μας γειτονιά. Αυτή στην οποία ζει ο Αστέρας, αλλά παραμένει άδεια. Ή ακόμη καλύτερα ερειπωμένη...

Αφορμή για το σημείωμα αυτό είναι η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Σπάρτη εδώ κι λίγα 24ωρα. Μια ομάδα, που στη διαδρομή της και λόγω της δυναμικής που ανέπτυσσε λόγω των ανθρώπων που ασχολήθηκαν μαζί της, πίστεψε κανείς ότι θα γίνει ο... νέος Αστέρας της Πελοποννήσου. Δεν είναι εύκολο, όμως, όπως αποδείχθηκε.

Η Σπάρτη είναι απλώς και μόνο η αφορμή. Υπάρχουν πολλά ακόμη παραδείγματα στη γειτονιά μας, στην Πελοπόννησο. Ομάδων μάλιστα, με πολύ μεγάλη ιστορία, διαχρονική αξία, αλλά πλέον αδύναμες να ακολουθήσουν στο ελάχιστο αυτό που κάνει ο Αστέρας. Καλαμάτα, Πανηλειακός, Κόρινθος, ακόμη και Παναχαϊκή, στην οποία φαίνεται πια να γίνεται μια σοβαρή προσπάθεια. Πού βρίσκονται και για ποιο λόγο βρίσκονται εκεί που βρίσκονται.

Οι λόγοι είναι ξεκάθαρα οικονομικοί. Αυτό δεν μετριέται, να ξέρετε, μόνο με τα χρήματα που έχει ο κάθε επενδυτής στο πορτοφόλι του. Εχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με τη διάθεση που έχει να στηρίξει πραγματικά την ομάδα, τις ιδέες της, τις αξίες της. Και τελικά την πόλη και ολόκληρη την περιοχή στην οποία ανήκει.

Υπάρχει, λοιπόν, καμία αμφιβολία για το τι ακριβώς κάνουν και πετυχαίνουν οι κ.κ. Μπάκος και Καϋμενάκης; Για τη σημασία της παρουσίας τους εδώ. Για τις προθέσεις τους. Για το πόσο έχουν μεγαλώσει και θα μεγαλώσουν τον Αστέρα.

Θα ήταν ευχής έργον η γειτονιά τους να έχει "ανοικοδόμηση". Θα βοηθούσε πολύ και τους ίδιους, τον ίδιο τον Αστέρα. Αλλά αυτό δεν υπάρχει. Εμείς, τουλάχιστον εμείς, ας απολαύσουμε αυτό που έχουμε!