Η "ψευτιά" του φιλικού και η αλήθεια του Αστέρα!

Το τελικό 2-2 στο φιλικό του Αστέρα με τον Παναιτωλικό είναι λίγο "ψεύτικο". Οχι πως έχει πολύ μεγάλη σημασία το αποτέλεσμα στα φιλικά, αλλά έχει τη σημασία του να μπορούμε να βάζουμε τα συμπεράσματα στη σωστή τους βάση.

Το αποτέλεσμα ήταν "λάθος" όχι τόσο σε σχέση με το ποιος έπρεπε να είναι ο νικητής. Πράγματι ο Αστέρας ήταν η καλύτερη ομάδα μέσα στον αγωνιστικό χώρο, η μοναδική που προσπαθούσε να δημιουργήσει παιχνίδι, αλλά ποιος είπε ότι στο ποδόσφαιρο κερδίζει πάντα ο καλύτερος...

Το πιο κατάλληλο παράδειγμα για κάτι τέτοιο ήταν το περσινό παιχνίδι με τον Παναιτωλικό. Που ήταν και επίσημο. Κανείς ακόμη και τώρα δεν μπορεί να καταλάβει πώς ένα εύκολο 3-0, έγινε 0-2. Και θα μπορούσε και στο φιλικό του Σαββάτου να γίνει το παράδοξο, αν ο Γουάρντα δεν σημάδευε το δοκάρι στο τέλος.

Το θέμα του φιλικού όμως δεν ήταν το αποτέλεσμα. Το "ψεύτικο" δεν ήταν ότι δεν κέρδισε ο Αστέρας. Το "ψεύτικο" του αγώνα ήταν ότι δέχτηκε δύο γκολ. Από έναν αντίπαλο που δεν έκανε καμία φάση, μέχρι τις καθυστερήσεις του αγώνα. Μέχρι το δοκάρι, δηλαδή. Ο Παναιτωλικός είχε πετύχει δύο γκολ χωρίς να έχει απειλήσει...

Η πρώτη ανάγνωση ασφαλώς και προκαλεί ένα είδος ανησυχίας. Αυτή θα ήταν μεγαλύτερη, αν το ματς ήταν επίσημο. Ωστόσο, η ουσία δεν είναι αυτή. Η ουσία παραμένει αυτό που είχαμε αντιληφθεί και στα προηγούμενα φιλικά του Αστέρα.

Η ομάδα αφήνει ελάχιστες ευκαιρίες στους αντιπάλους του. Το είδαμε αυτό και στα φιλικά της Ολλανδίας, ακόμη και στο τελευταίο με τους Τούρκους, το είδαμε και κόντρα στον Πανιώνιο, το είδαμε και με τον Παναιτωλικό. Για αυτό και ήταν εικονική πραγματικότητα αυτό το 2-2.

Αν, λοιπόν, κάτι ξεχωρίζει από τον Αστέρα που έχουμε δει σε αυτά τα έξι φιλικά που έχει δώσει, είναι ότι έχει δημιουργήσει μια ομάδα που δεν δέχεται φάσεις από τον αντίπαλο. Είναι αυτονόητο πως αυτό είναι πολύ σημαντικό για μια ομάδα. Για την ακρίβεια, είναι το πρώτο θεμέλιο της επιτυχίας.

Υπάρχουν ομάδες που πάνω σε αυτό, έχουν στηρίξει σπουδαίες πορείες. Για παράδειγμα η Ατλέτικο Μαδρίτης του Ντιέγκο Σιμεόνε. Δεν κάνω συγκρίσεις, για να μην παρεξηγηθούμε, απλώς επισημάνσεις.

Ο Αστέρας, λοιπόν, ακολουθεί μια φιλοσοφία παιχνιδιού που μόνο ασφάλεια μπορεί να του δώσει. Και που - να το ξεκαθαρίσουμε αυτό - δεν αφορά μόνο στην άμυνά του ή στους αμυντικούς του, αφορά σε όλη την ομάδα. Συνολικά στην αμυντική της λειτουργία. Η οποία για να μπορεί να είναι πετυχημένη, κανονικά ξεκινά ανάποδα. Από τον επιθετικό!

Ο Αστέρας της φετινής αγωνιστικής περιόδου μπορεί να είναι μία καλή ομάδα, μπορεί και όχι. Μπορεί να πάρει σημαντικές νίκες μπορεί και όχι. Μπορεί να πετύχει σπουδαία πράγματα, μπορεί και όχι. Σίγουρα, όμως, θα είναι μια ομάδα που δύσκολα θα μπορεί κάποιος να κερδίσει. Και αυτό είναι αφενός πολύ αισιόδοξο για τη σεζόν και αφετέρου δείχνει τη δουλειά που έχει γίνει από το προπονητικό τιμ.