Ο Αστέρας σεβάστηκε τον εαυτό του!
Είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι το ποδόσφαιρο έχει δικαιοσύνη. Και μάλιστα, δεν "ξεχνά". Για παράδειγμα, τα όσα γραφικά έκανε ο Κριστιάνο Ρονάλντο στον περσινό τελικό του Champions` League της Ρεάλ με την Ατλέτικο, το ίδιο το ποδόσφαιρο τού τα επέστρεψε με... κλάματα στο Μουντιάλ της Βραζιλίας.
Επίσης, το λέω με την όση βεβαιότητα μπορεί να έχει κάποιος όταν αναφέρεται σε ένα "παιχνίδι", αυτό που έκανε στην Εθνική Βραζιλίας η Εθνική Γερμανίας με την εφτάρα στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου, αργά ή γρήγορα θα το βρει μπροστά της. Και θα το πληρώσει...
Ας μην πάμε μακριά. Η Εθνική Ισπανίας δεν σεβάστηκε την Εθνική Ιταλίας στον τελικό του Euro 2012, τότε που ο Κασίγιας φώναζε στους συμπαίκτες του "Respect for Italy" κι εκείνοι δεν τον άκουσαν. Το τελικό 4-0 με τον αντίπαλο - την τέσσερις φορές Παγκόσμια Πρωταθλήτρια για να μην το ξεχνάμε - να αγωνίζεται με δέκα ποδοσφαιριστές, το ποδόσφαιρο το ξεπλήρωσε στους Ισπανούς με το απίστευτο 5-1 από την Ολλανδία στην πρεμιέρα της ακριβώς επόμενης μεγάλης διοργάνωσης. Και βέβαια, με έναν αποκλεισμό από τους ομίλους κιόλας του Μουντιάλ...
Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Διότι από την Κρήτη και μάλιστα με μερικά πολύ ακραία δημοσιεύματα, έχει ξεκινήσει μια κουβέντα για αυτό το τελικό 6-1 του Αστέρα επί του ΟΦΗ. Στην πραγματικότητα, όμως, πρόκειται για μια συζήτηση χωρίς επιχειρήματα. Τουλάχιστον από τη μια πλευρά...
Κανονικά, σε μια καθαρά ποδοσφαιρική συζήτηση, τα λόγια για τον ΟΦΗ θα τελείωναν στο τι συμβαίνει στην ίδια την ομάδα. Δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθούμε περισσότερο με αυτά, παρά μόνο στη λογική ότι ο κανονικός ΟΦΗ, η ομάδα με την οποία μεγαλώσαμε κάποιοι που ζήσαμε την ποδοσφαιρική Ελλάδα των `80s και των `90s, λείπει από το ελληνικό ποδόσφαιρο. Το ποιοι, πώς, ΓΙΑΤΙ, την έφτασαν σε αυτό το σημείο, θα θέλαμε κι εμείς να το μάθουμε, αλλά πάντως δεν ευθύνεται για αυτό ο Αστέρας. Πάμε παρακάτω...
Επρεπε, λοιπόν, ο Αστέρας να φτάσει το σκορ στο 6-1; Καταρχάς, το ερώτημα είναι άτοπο. Διότι αυτό που συμβαίνει στον ΟΦΗ τις τελευταίες εβδομάδες, δεν έχει να κάνει μεμονωμένα με ένα παιχνίδι. Δεν γίνεται, λοιπόν, από τη μία να αποθεώνουμε - και σωστά - τον ΟΦΗ της εκπληκτικής νίκης επί του ΠΑΟΚ (σε ένα ματς που παραλίγο να μην γίνει ποτέ), να τού βγάζουμε το καπέλο - και πάλι σωστά - για την ποδοσφαιρική υπερπροσπάθεια κόντρα στον Παναθηναϊκό και να ζητάμε... μη ποδόσφαιρο στο αμέσως επόμενο ματς. Αυτό με τον Αστέρα!
Για την ομάδα της Τρίπολης, όμως, για να ξεκαθαρίσουμε και το ζήτημα μια και καλή, το θέμα δεν ήταν ποτέ ο ΟΦΗ. Δεν ήταν ποτέ το ποιος ήταν ο αντίπαλος. Για την ακρίβεια, ο "αντίπαλος" για τον Αστέρα σε αυτό το παιχνίδι ήταν ο ίδιος ο εαυτός του.
Εκείνος που τις προηγούμενες ημέρες, τότε που ο ΟΦΗ αποθεωνόταν, γνώριζε την έντονη κριτική για όσα (δεν) έκανε στον αγωνιστικό χώρο. Δεν γίνεται, λοιπόν, να μας φταίει και τώρα που τα έκανε!
Ο Αστέρας χρειαζόταν μια νίκη αυτοπεποίθησης. Το "φώναζε" αυτό η ομάδα. Ο Μάσα, ο Ρόλε, κυρίως αυτοί, χρειάζονταν μια τέτοια εμφάνιση. Ο Βεργέτης, διότι και για αυτόν γράφουν οι "ειδικοί", είχε ανάγκη να δει την ομάδα του να (ξανα)παίζει ποδόσφαιρο. Δεν θα μπορούσε να της το στερήσει αυτό, να την σταματήσει, να την "κόψει"...
Ακόμη και μια ισχνή νίκη επί του ΟΦΗ, με μια όχι σε υψηλά στάνταρ απόδοση, θα μπορούσε να δημιουργήσει εσωτερικά προβλήματα στον Αστέρα. Στο ποδόσφαιρο της δικαιοσύνης, λοιπόν, αυτό το 6-1 στο "Θεόδωρος Κολοκοτρώνης" δεν ήταν αποτέλεσμα μη σεβασμού στον αντίπαλο. Αλλά αποτέλεσμα σεβασμού στον εαυτό του. Αυτό και μόνο έκανε ο Αστέρας!
ΣΧΟΛΙΑ