ΑΣΤΕΡΑΣ!
Ήταν ένα ματς-ορισμός του θέλω, του πιστεύω, του παλεύω μέχρι το τέλος. Ήταν ένα ματς που περιγράφει ιδανικά τον οργανισμό αυτής της ομάδας.
Όταν τα παιχνίδια παίρνουν τέτοια τροπή, πάνε περίπατο οι τακτικές, τα συστήματα, τα πάντα και μένει μόνο η διάθεση, η πίστη, το πάθος, το θέλω. Την ώρα που η μπάλα κόντραρε στο φάουλ του Ζίζιτς και έγινε το 3-3, χρειαζόταν κατάθεση ψυχής. Έπρεπε να εμφανιστεί ο ΑΣΤΕΡΑΣ. Και εμφανίστηκε!
Ξύπνησαν μνήμες Μάιντς όταν και πάλι οι κιτρινομπλέ βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο και κυνηγούσαν δύο γκολ στα τελευταία λεπτά. Και τα πέτυχαν! Το ίδιο έκαναν και χθες, σκορπώντας χαμόγελα και ενθουσιασμό σε όλους όσοι βρέθηκαν στις εξέδρες του Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.
Είναι από τα ματς που πρέπει να βλέπει κάθε νέο μεταγραφικό απόκτημα της ομάδας. Να καταλάβει ότι δεν ήρθε απλά σε ένα νοικοκυρεμένο σωματείο, αλλά σε έναν οργανισμό που έχεις στόχους, που παλεύει κάτω από οποιαδήποτε συνθήκες. Και μπορεί μετά από μία απαράδεκτη εμφάνιση τρεις μέρες πριν, να βρει το κουμπί και να το γυρίσει.
ΥΓ: Το Κύπελλο δεν είναι απλά ένας στόχος για τον Αστέρα. Είναι κάτι παραπάνω. Γι’ αυτό και η χθεσινή κατάθεση ψυχής αποκτά μεγαλύτερη αξία.
ΥΓ2: Το τέταρτο σερί παιχνίδι με τρία γκολ στην πλάτη πρέπει να προβληματίσει, άσχετα αν ήρθε η πρόκριση.
ΣΧΟΛΙΑ