ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΑΛΑΤΑΡΙΩΦ

ΑΣΤΕΡΑΣ

Οκ, δεν ήρθαν οι Σέρχιο Ράμος, ο Πάκο Αλκάρεθ, ο Πέδρο και δεν ξέρω και 'γω ποιος άλλος πρωτοκλασάτος Ισπανός. 

Ήρθαν παίκτες όμως που έχουν εμπειρία από τη La Liga όπως ο Μπόρχα Φερνάντεθ, ο οποίος γαλουχήθηκε στη Θέλτα. 

Ήρθε ο Ντάνιελ Σουάρεθ που ποδοσφαιρικά... περπάτησε στην οικογένεια της Ρεάλ Μαδρίτης. 

Ήρθε ο Λουίς Φερνάντεθ, ο οποίος έχει 91 συμμετοχές στη La Liga 2, έμαθε το τόπι στη σχολή της Λα Κορούνια και αν δεν ήταν άτυχος με κάποιους τραυματισμούς θα είχε πορεία προς τη La Liga.

Κι ο Κρέσπι, στα 22 του χρόνια θα μπορούσε να είχε πει "ναι" σε οποιαδήποτε ομάδα της δεύτερης κατηγορίας της χώρας του ήθελε. Προέρχεται από τη σχολή της Μαγιόρκα και σε 132 ματς έχει 30 γκολ. 

Όλοι αυτοί, όμως, πείστηκαν να έρθουν σε μια χώρα που το πρωτάθλημά της είναι όσο πιο υποβαθμισμένο γίνεται. Πείστηκαν να έρθουν σε μια επαρχιακή πόλη. Προσέξτε, δεν πάνε στην πρωτεύουσα για τη... ζωή. 

Αυτό κάτι μας "λέει". Τι είναι αυτό; Ότι παίκτες που είναι σε εξαιρετική ηλικία, θέλουν να βρουν μια ομάδα που τους παρέχει όλα όσα χρειάζονται για να παίξουν μπάλα, να εξελιχτούν και να κάνουν το παραπάνω βήμα στην καριέρα τους (βλ. το παράδειγμα του Ντε Μπλάσις). 

Ο Αστέρας έπεισε τον κορυφαίο προπονητή της Γ'΄Ισπανίας να έρθει στην Ελλάδα και να αρνηθεί την προοπτική της Β' κατηγορίας, απ' όπου θα ήταν πιο εύκολο να κάνει το τεράστιο βήμα και να βρεθεί στη La Liga.

Όλοι αυτοί έχουν δει ότι στον Αστέρα υπάρχουν οι συνθήκες για να χτίσουν την καριέρα τους πάνω σε πολύ γερές βάσεις. Ό,τι έχει πετύχει η ομάδα όλα αυτά τα χρόνια, τα βρίσκει μπροστά της όταν πηγαίνει να κλείσει deals από μια χώρα που έχει το δεύτερο καλύτερο πρωτάθλημα στον κόσμο, μετά την Premier League. Καλό θα είναι, λοιπόν, να αναλογιστούμε ποιος είναι ο Αστέρας και πόσο πολύ έχουν μεγαλώσει το σύλλογο οι άνθρωποι που τον έχουν στα χέρια τους σε ένα διάστημα 12 ετών.