Μην το πεις… ούτε του παπά!
Σε ποιον να το έλεγες και να το πίστευε πως ο Αστέρας θα έφευγε από την Βέροια με μηδέν βαθμούς και μάλιστα σε ένα παιχνίδι που βρέθηκε μπροστά στο σκορ με δύο τέρματα διαφορά.
Κόντρα σε έναν βαθμολογικά αδιάφορο αντίπαλο, ο Αστέρας "κατάφερε" να γνωρίσει την ήττα. Και τι ήττα; Πιο ντροπιαστική δεν θα μπορούσε να ήταν. Να προηγείται με 2-0 και τελικά να πηγαίνει στα αποδυτήρια με το σκορ 4-2.
Το ίδιο θα μπορούσαμε να είχαμε δει και στην Λάρισα, όταν η ομάδα είχε αποκτήσει προβάδισμα με τρία γκολ διαφορά και έπειτα την είδαμε να εφησυχάζεται, λες και ο αγώνας είχε τελειώσει. Όχι, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Αν δεν έσωζε το πέναλτι ο Ντοναρούμα, τώρα θα μιλούσαμε γι’ άλλα πράγματα. Δεν είναι δυνατόν να πετυχαίνεις γρήγορα γκολ και μετά να νομίζεις πως η δουλειά σου ολοκληρώθηκε. Δεν την πάτησε στην Λάρισα, την πάτησε στην Βέροια, με αυτό το σκεπτικό.
Όπως και να χει το παιχνίδι ανήκει στο παρελθόν κι ας ελπίσουμε να μην ξαναεπαναληφθεί στο μέλλον. Αυτό που μένει να κάνουμε τώρα είναι ο απολογισμός της κάκιστης χρονιάς. Να δούμε ποια ήταν τα πραγματικά αίτια που οδήγησαν τον Αστέρα να μαθαίνει για την παραμονή του στην κατηγορία από άλλα γήπεδα.
Ευτυχώς να λέμε που αυτή ήρθε από αλλού, γιατί αν περιμέναμε τους Αρκάδες να το πετύχουν από μόνοι τους, θα ήμασταν ακόμα στην αναμονή. Δεν είμαστε αυτοί που θα δείξουμε με το δάκτυλο ποιος φταίει και ποιος όχι. Ο κόσμος μάτια έχει και κρίνει.
Καταλαβαίνει όταν βλέπει την ομάδα στο γήπεδο, τι πάει στραβά και ποιος - ποιοι οφείλονται για αυτή την εικόνα. Πολλοί ποδοσφαιριστές δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της φανέλας. Απέτυχαν (οι περισσότεροι). Ίσως ο κακός σχεδιασμός από την αρχή της χρονιάς, ίσως η απόφαση να μην ενισχυθεί κατάλληλα τον Ιανουάριο η ομάδα στις θέσεις που πονούσε, την οδήγησαν σ’ αυτόν τον εφιάλτη που ζούμε τώρα.
Είναι χαρακτηριστικό πως στον δεύτερο γύρο οι "κιτρινομπλέ" πήραν μόλις μία νίκη. Αυτή κόντρα στην ΑΕΛ, όπου τους εξασφάλισε ουσιαστικά την παραμονή. Πριν και μετά από την Λάρισα… το χάος. Από το 0-0 με τον Ολυμπιακό στο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, στο 4-3 της Βέροιας. 25 γκολ (!) δέχθηκε σε 14 παιχνίδια. Νούμερα που κανείς δεν θα περίμενε να αντικρίσει σε αυτό το σημείο.
Πέρα από τους ποδοσφαιριστές, μεγάλο μερίδιο φέρουν και οι προηγούμενοι προπονητές που δεν μπόρεσαν να ανταπεξέλθουν στις προσδοκίες της ομάδας. Ίσως και η συχνή αλλαγή αυτών επηρέασε τον σύλλογο και τους ίδιους τους παίκτες. Η ομάδα όφειλε εξ’ αρχής να βρει από την αρχή αυτόν που θα την οδηγήσει σε ψηλές πτήσεις και όχι να κάνει πειράματα.
Η σεζόν, σχεδόν τελείωσε. Απομένει το παιχνίδι με τον Ηρακλή αλλά δεν υπάρχει κανένα απολύτως ενδιαφέρον. Ο φίλοι της ομάδας, που θα βρεθούν στο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης θα είναι για να ζητήσουν, ένα μεγάλο «γιατί» από τους παίκτες. Είδαν πολλά τα μάτια τους τη φετινή χρονιά και η στεναχώρια τους είναι μεγάλη.
Ο καθένας θα πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του. Μέσα από τα λάθη μαθαίνεις και διορθώνεσαι. Μία νέα χρονιά έρχεται και δεν πρέπει να ζήσουμε τα φετινά. Όχι άλλους εφιάλτες.
ΥΓ: Ότι και να πεις για τους οπαδούς που διένυσαν 1308 χιλιόμετρα για να σταθούν στο πλάι της ομάδας είναι λίγο. Χαρακτηριστική η κίνηση των ποδοσφαιριστών μετά το ματς, που κινήθηκαν στο πέταλο των οργανωμένων του Αστέρα, ζητώντας τους συγνώμη. Σήκωσαν τα χέρια τους ψηλά, έγιναν ένα με τους φίλους της ομάδας, κατάλαβαν τον πόνο τους και έδωσαν τις φανέλες τους ως ένδειξη σεβασμού.
ΣΧΟΛΙΑ