ΑΠΟΨΕΙΣ

Απογοήτευση. Η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό. Ναι, προηγήθηκε νωρίς, είχε τις ευκαιρίες για ένα ακόμα τέρμα, το δοκάρι δεν επέτρεψε το 2-1 αλλά όχι και ισοπαλία με τον Πλατανιά. Σύμφωνοι, ποδόσφαιρο είναι όλα γίνονται, αλλά ήττα στη Λιβαδειά και ισοπαλία με τέτοια ομάδα, μάλλον σε έναν σύλλογο που παλεύει για την είσοδο στην δεκάδα αρμόζει.

Σίγουρα, όχι στον Αστέρα. Στόχος, φυσικά και είναι η πεντάδα, αν θέλετε την γνώμη μου θα το καταφέρει, όμως η εικόνα του δεν πείθει για το σερί θετικών αποτελεσμάτων, για τις μεγάλες νίκες που θέλουμε να ζήσουμε κόντρα στους λεγόμενους ισχυρούς και για μια καλή πορεία στο Κύπελλο.

Χειρότερος δεν μπορεί να γίνει και αυτό είναι το "αισιόδοξο". Είναι μακράν όμως της ομάδας που ζήλευε όλη η Ελλάδα και αυτό πρέπει να αλλάξει. Ο κόουτς μίλησε για ανεξήγητη πίεση. Αν οι παίκτες νιώθουν κάτι τέτοιο σε έναν τέτοιο σύλλογο όπως ο Αστέρας που πληρώνει στην ώρα του, παρέχει ένα άκρως επαγγελματικό περιβάλλον και δεν έχει τους κάφρους ώστε να φοβούνται μέχρι και για την σωματική τους ακεραιότητα, τότε η μεγάλη καριέρα δεν θα έρθει ποτέ. 

Οσο για τους λίγους που φώναξαν ότι φώναξαν προς το τέλος του ματς είναι δικαίωμά τους να διαμαρτυρηθούν αλλά είναι και η υποχρέωσή τους να αποδείξουν πως η ομάδα έχει κόσμο που την αγαπά, την στηρίζει και την βοηθά σε δύσκολες στιγμές και σε αγώνες που δεν κυλούν πάντα καλά. 

Σκεφτείτε τι θα γινόταν αν ο Αστέρας ήταν στη θέση του Παναιτωλικού, δηλαδή να δέχεται πέντε γκολ σε κάθε αγωνιστική. Επειδή, η ομάδα έχει αντανακλαστικά, έχει ανθρώπους που την πονούν και υπάρχει δρόμος μπροστά μας σε πρωτάθλημα, κύπελλο και Europa League ανασύνταξη ΤΩΡΑ. Η διακοπή έρχεται σε καλό σημείο. Ας γίνει η όποια αυτοκριτική και προχωράμε.