ΑΠΟΨΕΙΣ

Κάποτε οι Αρκάδες αιφνιδίαζαν αντιπάλους και κέρδιζαν αγώνες μόνο με την αντεπίθεση. Αυτή η εποχή έχει παρέλθει. Ο Αστέρας έφτασε ψηλά και για να διατηρηθεί εκεί πρέπει να έχει την υπεροχή και μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Οι κιτρινομπλέ δημιούργησαν -και δημιουργούν- οι ίδιοι απαιτήσεις από τον εαυτό τους.

Ο Παναιτωλικός, ο Πανιώνιος, ο ΠΑΣ, ο Λεβαδειακός, η Καλλονή, ο Πλατανιάς, ο ΟΦΗ, ο Εργοτέλης, η Βέροια, είναι ομάδες που αντιμετωπίζουν τον Αστέρα ως κάτι μεγαλύτερο από αυτούς. Είναι η στυγνή πραγματικότητα και η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων. Η πορεία των κιτρινομπλέ και τα θαυμαστά έργα του "ποδοσφαιρικού καμαριού" της Πελοποννήσου, έχτισαν αυτές τις αγωνιστικές -κι όχι μόνο- διαφορές.

Όταν, όμως, μεγαλώνεις, αλλάζει και η διαχείριση των καταστάσεων. Η νίκη γίνεται σχεδόν απαίτηση για τον κόσμο και μια ισοπαλία με τον Παναιτωλικό θεωρείται αποτυχία. Είπαμε, είναι το διαφορετικό status. Όλες οι μεγάλες ομάδες συμπεριφέρονται με ανάλογο τρόπο και έχουν να αντιμετωπίσουν παρόμοιους προβληματισμούς. Κι όχι οι ίδιες, αλλά κυρίως το περιβάλλον μέσα στο οποίο αναπτύσσονται.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον Αστέρα. Η ομάδα ανέβασε τον πήχη, έβαλε ψηλότερα στάνταρ και ο κόσμος αλλά και όσοι κινούνται γύρω από την κιτρινομπλέ οικογένεια, βάζουν τον Αστέρα σε αφετηρία φαβορί πριν από τους περισσότερους αγώνες. Εξέλιξη, όχι κακή, όχι και απόλυτα καλή, μα άκρως φυσιολογική.

Για το αγωνιστικό σκέλος του 1-1 με τον Παναιτωλικό υπάρχουν πολλές εξηγήσεις, στις οποίες δεν συμπεριλαμβάνεται το ότι η ομάδα "ταξίδευε"(πνευματικά) στην Τότεναμ. Ο Αστέρας τούτη τη χρονική περίοδο έχει να διαχειριστεί ένα μαζικό κύμα τραυματισμών. Ακόμη και φέτος, που η ομάδα έχει ρόστερ και βάθος, η απουσία συγκεκριμένων ποδοσφαιριστών δημιουργεί ένα ντόμινο αλλαγών που την αποδυναμώνουν.

Πρώτα-πρώτα ο Γκοϊάν. Ο Ρουμάνος κάνει φανταστική σεζόν, είναι απροσπέλαστος, καθοδηγεί μαεστρικά την άμυνα και πλέον έχει μάθει καλά τον τρόπο σκέψης των επιθετικών του ελληνικού πρωταθλήματος που δύσκολα χάνει διεκδίκηση και αντίπαλο. Πάντα πρώτος στην μπάλα και με ικανότητα να ανεβάζει ψηλά την ομάδα.

Η απουσία του Ρουμάνου, πέρα από το κέντρο άμυνας, αφαιρεί ενέργεια και σταθερότητα από τα χαφ, καθώς μετατοπίζεται στα στόπερ ο Ζησόπουλος. Ο Έλληνας χαφ παίζει εξαιρετικά το ρόλο μπροστά από την άμυνα, κρατά τη θέση του και προσθέτει ασφάλεια στην πρώτη γραμμή άμυνας του Αστέρα. Όταν, λοιπόν, αναγκάζεται να πάει αρκετά μέτρα πιο πίσω, ο Αστέρας δίνει (μοιραία) μέτρα στον εκάστοτε αντίπαλο και η ομάδα κάνει άμυνα πιο κοντά στην περιοχή του Κοσίτσκι.

Όλοι αυτοί οι συνδυασμοί έπαιξαν σε μικρότερη ή μεγαλύτερη κλίμακα, το δικό τους ρόλο στον αγώνα του Σαββάτου. Μετά από 6 ματς στο πρωτάθλημα, ο Αστέρας αρχίζει να βρίσκει ρυθμό και δείχνει πως έχει ποιότητα που δεν θα τον εμποδίσει στην υλοποίηση των στόχων του. Ίσως δυσκολευτεί λόγω των ταυτόχρονων στόχων του, αλλά το πιθανότερο είναι ότι και αυτή τη σεζόν, θα μπει στην πεντάδα για να μπορεί να συνεχίσει να σκέφτεται ευρωπαϊκά.