ΑΚΟΥΣΤΕ
LIVE

Η ιστορία γράφεται από τις παρέες!

27 Απριλίου 2013, μια μέρα που δε θα ξεχάσει ποτέ κανείς, κυρίως όσοι έζησαν εκείνη τη μαγική βραδιά από κοντά.

 

Νιώθω ευλογημένος, τυχερός και δικαιωμένος που το έζησα  μέσα από το χορτάρι.

Ευλογημένος γιατί αυτές τις στιγμές δεν τις ζεις  καθημερινά  στην καριέρα σου ή και καθόλου.

Τυχερός γιατί από τον τραυματισμό του αείμνηστου Φουλοπ έπαιξα και δικαιωμένος για τον αγώνα που έκανα από μικρό παιδί να ζήσω τέτοιες στιγμές στο ποδόσφαιρο.

Σήμερα 7 χρόνια μετά μου δίνεται η δυνατότητα μέσα από το Arcadia Sports, να διηγηθώ στιγμές που κανείς δεν ξέρει παρά μόνο όσοι ήταν εντός της ομάδας.

Η δίψα για τον τελικό κρατούσε μέσα μας από τις 4 Απριλίου του 2012, από τον ημιτελικό με τον Ατρόμητο που μας στοίχισε ψυχολογικά με τον τρόπο που ήρθε.

Ο ημιτελικός ήταν προγραμματισμένος για το Σάββατο 27 Απριλίου. Η εβδομάδα που κύλησε πριν το ματς εφιαλτική στις τάξεις της ομάδας.

Το ατύχημα του Φορμικα, ο θάνατος του υπευθύνου ασφαλείας κυρίου Αρτέμη και δυο ακόμα σοβαρά περιστατικά υγείας μας τάραξαν πολύ.

Όλοι προσπαθήσαμε να τα βγάλουμε για λίγο από το μυαλό μας και να πάρουμε το εισιτήριο για τον τελικό που θα λειτουργούσε και ως φάρμακο για όλα τα παραπάνω.

Το σκορ του πρώτου αγώνα έδινε μικρό προβάδισμα πρόκρισης στον ΠΑΟΚ, μια μεγάλη ομάδα η οποία είχε περάσει στα χέρια του Ιβαν Σαββιδη και ο αέρας της αλλαγής ήταν φανερός και στον κόσμο του ΠΑΟΚ που διψούσε για διάκριση μετά από χρόνια καθώς ο ΠΑΟΚ είχε να πάει σε τελικό από το 2003!

Εμείς όμως δε θα χάναμε, τόσο απλά!

Η ομοψυχία, το άψογο οικογενειακό κλίμα εκείνης της παρέας αλλά και η εμπιστοσύνη του ενός στον άλλον ήταν κάτι μοναδικό μαζί με την ποιότητα που διέθετε ο Αστέρας εκείνη τη σεζόν.

Δυο ενδεκάδες με πολύ καλούς παίκτες.

Το κλίμα στο ξενοδοχείο ήταν όπως σε όλους τους άλλους αγώνες, δείγμα της πίστης στην ομάδα και στη δουλειά που είχαμε κάνει από τον Ιούνιο που ξεκίνησε η ευρωπαϊκή περιπέτεια στο Αζερμπαϊτζαν.

Δε θα έπαιζαν οι Φούλοπ και Μπαρτολίνι από τους βασικούς παίκτες, δυο “βουνά” για να μιλήσουμε λίγο πιο ποδοσφαιρικά.

Η πίστη όμως μεταξύ μας δεν άλλαζε με τίποτα. Κάθε παίκτης εκείνης της ομάδας είχε κερδίσει με αγώνα τη θέση του στο ρόστερ.

Όλοι θέλαμε να αρχίσει το ματς πως και πως για να πάμε στον τελικό. Το πιστεύαμε, το είπαμε και το κάναμε.

Ακόμα και στο ημίχρονο που ήταν 0-0 το αποτέλεσμα και προκρινόταν ο ΠΑΟΚ δεν υπήρχε ταραχή. Θα ερχόταν το γκολ.

Μετά το σφύριγμα της λήξης πανηγυρίζαμε μεταξύ μας τόσο έντονα αλλά και με τον κόσμο, που αν ξανά παίζαμε επι τόπου, πάλι θα κερδίζαμε.

Ο κόσμος ήταν συγκλονιστικός και τον ευχαριστούμε ακόμα και σήμερα.

Το βίντεο που ανέβασε η ΠΑΕ για την επέτειο της πρόκρισης μαρτυρά πολλά για εκείνη την στιγμή αλλά και για την ομάδα. Πολλά που δε γράφονται.

Δείτε πως πανηγυρίζει ο καθένας, δείτε τα χαμόγελα όσων έπαιξαν, είναι ίδια με όσων ήταν εκτός αποστολής.

Η σκέψη όλων μας πήγε στο Φορμικα. Βιντεοκληση, κάποιοι στο Νοσοκομείο.

Από την στιγμή που η ομάδα καθιερώθηκε στην ελίτ του ποδοσφαίρου είναι σίγουρα η κορυφαία της στιγμή από τις πολλές.

Πάντα η πρώτη μεγάλη επιτυχία έχει άλλη γλύκα.

Το μεγαλύτερο παράπονο της ζωής μου θα είναι που κάποιοι δεν επέτρεψαν σε αυτή την ομάδα να πάρει αυτό που άξιζε δυο εβδομάδες μετά, το Κύπελλο!

Η ιστορία όμως δεν σβήνει όσα ζήσαμε όλοι, διοίκηση, προπονητές, παίκτες και κόσμος.

Και να ξέρετε ότι στη ζωή και στον αθλητισμό την ιστορία την γράφουν οι παρέες, σε τίποτα συλλογικό δε θα υπάρξει επιτυχία χωρίς σεβασμό, αλληλοεκτίμηση, πίστη  και αγάπη.

ΣΧΟΛΙΑ

Το ArcadiaSports.gr σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης υβριστικών, συκοφαντικών, ρατσιστικών σχολίων και διαφημίσεων, καθώς αντιβαίνουν στις διατάξεις την κείμενης νομοθεσίας. Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά προσωπικές απόψεις αναγνωστών.


comments powered by Disqus

Ροη Ειδησεων