ΑΠΟΨΕΙΣ

 Είχα την χαρά να ζήσω οχτώ όμορφα χρόνια στην οικογένεια του Αστέρα(2007-2015) και αν αναλογιστώ πως είμαι 27 ετών μιλάμε σχεδόν για το 1/3 της ζωής μου.

 Το 2007, έτος ορόσημο για την ομάδα με την άνοδο της στην κορυφαία κατηγορία της χώρας αλλά χρονιά που πέρασα τις πύλες του Θόδωρος Κολοκοτρώνης, ως ένας 15χρονος Τριπολιτσιώτης που είχε ως όνειρο να γίνει σαν αυτούς τους τύπους που έβλεπε 2-3 χρόνια πριν να κερδίζουν πρωταθλήματα.

Συμεωνίδης, Λαζαρίδης, «Ρόζα», Ντιμπάλα και κυρίως ο Κλοκίδης είναι μερικοί από τους παιδικούς μου ήρωες.

Όχι μόνο δικοί μου. Πολλών παιδιών που τότε στο σχολειό συζητούσαμε πως πλέον θα έχουμε πραγματικό ποδόσφαιρο στην πόλη μας.

Των πολλών παιδιών από την Τρίπολη που αποτελούσαμε την Κ-20 της ομάδας την πρώτη χρονιά.

Ο Αστέρας μας έδωσε τη δυνατότητα να ονειρευόμαστε με λίγο πιο ρεαλιστικές βάσεις. Για παιδιά που παίζαμε μεταξύ μας στα παιδικά της ΕΠΣ Αρκαδίας, ξέρετε τι ήταν τότε να παίζουμε κάθε Δευτέρα με όσους δεν είχαν παίξει κόντρα στον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό ή την ΑΕΚ;

Να παίζουμε με τον Ζαϊρί που χαζεύαμε στο youtube;

Τα γράφω 13 χρόνια μετά και ανατριχιάζω ακόμα αλλά και θυμάμαι τις φάτσες μας.

Το να δίνεις τη δυνατότητα σε παιδιά να ονειρεύονται είναι κάτι μοναδικό.

Ήμουν από τους τυχερούς που η προσπάθεια μου καρποφόρησε και έζησα το όνειρο της πρώτης ομάδας.

Τελικός κυπέλλου, Ευρώπη από τα προκριματικά μέχρι τους ομίλους. Απογοητεύσεις προσωπικές και ομαδικές, αδιανόητες χαρές μέσα από τις επιτυχίες.

Δε θα μιλήσω παραπάνω για τα συναισθήματα που ζήσαμε όσοι βιώναμε από μέσα όλη αυτή την πρόοδο, γιατί όπως είναι λογικό ήταν συναισθήματα χαράς αλλά και γιατί δεν περιγράφονται όλα σε τούτη τη ζωή.

Θα θυμάμαι πάντα όμως τα χαμογελαστά πρόσωπα των φιλάθλων – πολιτών της Τρίπολης κατά τη διάρκεια όλων αυτών των μεγάλων στιγμών. Αυτό δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο.

Το μεγαλύτερο προσωπικό κέρδος είναι ένα: Οι φιλίες που έκανα μέσα από τον Αστέρα, φιλίες ζωής και κάποια νέα αδέρφια.

Σε όποια ομάδα πήγα στην συνέχεια δεν το συνάντησα αυτό ξανά.

Δεν το λέω μόνο εγώ, από το πρωί πρώην παίκτες της ομάδας που εύχονται στην ομάδα μέσω του arcadisports, στέκονται στις πραγματικές σχέσεις που δημιουργήθηκαν μέσα στο σύλλογο και κρατάνε ακόμα, κάτι πολύ δύσκολο στην αρένα του ποδοσφαίρου.

ΥΓ. Η φωτογραφία του άρθρου δεν είναι τυχαία. Έχει διαφορά να πανηγυρίζεις απλά μια επιτυχία με το να πανηγυρίζεις με τη δεύτερη οικογένεια σου.

Αστέρα, σε ευχαριστώ για όλα!