Σπορ

Παναιτωλικός ΑΣΤΕΡΑΣ

Για τον τελικό Κυπέλλου ΕΣΠΕΠ στο Ναύπλιο το Σάββατο (27/10, 19:00)

"Το μετονόμασαν σε Κύπελλο Σπύρου Μπαλάσκα για να τιμήσουν τον ιδρυτή της Γ.Ε Αργολίδας και όλη η ΕΣΠΕΠ έχει διοργανώσει αυτό τον θεσμό και συμμετέχουν απ' ότι γνωρίζω άνθρωποι από τον Δήμο την Περιφέρεια της περιοχής Αργολίδας".

Για τη συμμετοχή του ΑΣΠΕΤ στον τελικό

"Δεν έχουμε συμπληρώσει καν δυόμιση χρόνια με τη νέα μας ομάδα παρουσίας και έχουμε τη χαρά να συμμετάσχουμε σ’ έναν τελικό. Νομίζω ανεξαρτήτου τι τελικός είναι και ποιας κατηγορίας είναι τελικός. Δηλαδή μπορεί στη ζωή σου να μη σου δοθεί ποτέ η δυνατότητα να παίξεις σ’ έναν τελικό. Έτσι το περνάμε το μήνυμα στα παιδιά. Για εμάς όντως είναι μία πρόκληση να παίζουμε μάλιστα έναν τελικό με μία ομάδα ανώτερης κατηγορίας. Αλλά εμάς όπως έχουμε ξαναπεί μας αρέσουν οι προκλήσεις. Αυτό το μήνυμα που περνάμε στα παιδιά είναι ότι οι δυνατοί εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες και τις δημιουργούν οι αδύνατοι θα θέλουν να περνάνε κι εμείς κυνηγάμε τις προκλήσεις.

Θα τα δώσουμε όλα. Παρ’ όλο που ξέρουμε ότι και αναγνωρίζουμε την ανωτερότητα του αντιπάλου δε συμβιβαζόμαστε με τα λίγα, δεν χαμηλώνουμε τον πήχη. Έχουμε μάθει να κυνηγάμε τις πιθανότητες που μας αναλογούν. Θα κυνηγήσουμε το απίθανο και ότι βγει δε νομίζω να μας κατηγορήσει κανείς επειδή βάλαμε ψηλά τον πήχη και πιθανόν να χάσουμε. Βλέπουμε το παιχνίδι σαν εμπειρία. Η ζωή μας είναι γεμάτη από στιγμές οι οποίες έρχονται και φεύγουν. Οι εμπειρίες όμως και τα συναισθήματα που προκαλούν αυτές οι στιγμές είναι αυτά που μένουν και γι’ αυτές τις εμπειρίες θα πάμε που θα μας ακολουθούν στην μετέπειτα πορεία μας και θα μας βοηθήσουν στο μέλλον". 

Για το πως βιώνουν τον τελικό τα νεαρά κορίτσια της ομάδας.

"Τα κορίτσια απ’ ότι δείχνουν περιμένουν το παιχνίδι με ανυπομονησία. Πρέπει να έχουν φιλοδοξίες θα πρέπει να έχουν τη θέληση να θυσιαστούν και να δώσει η καθεμιά το περισσότερο στο παιχνίδι. Το άγχος το έχουμε συζητήσει αυτό το πράγμα, πρέπει να υπάρχει. Χωρίς άγχος υπάρχει αδιαφορία. Το θέμα είναι πως διαχειρίζεσαι το άγχος και νομίζω πως σ’ αυτό το κομμάτι σιγά σιγά τα κορίτσια έχουν αποκτήσει και εμπειρίες και νομίζω θα τα πάμε καλά".

Για τις υποχρεώσεις του ΑΣΠΕΤ στο πρωτάθλημα.

"Το πρωτάθλημα ξεκινάει στις 25 Νοέμβρη. Παίζουμε πρώτο παιχνίδι εκτός έδρας με την Μεσσήνη και ακολουθούν τα παιχνίδια των Κορασίδων και τον Παγκορασίδων. Που κι αυτά είναι νομίζω αρχές του Δεκέμβρη και τα δύο".

Για το αν υπάρχει ενδιαφέρον από τον κόσμο της Τρίπολης για το άθλημα και τον ΑΣΠΕΤ.

Σιγά σιγά όντως ο κόσμος το αγκαλιάζει. Για να στραφεί ο κόσμος γενικά στον αθλητισμό και σε οτιδήποτε πρέπει κάτι να του παρουσιάσεις. Οτιδήποτε κι αν είναι αυτό. Δηλαδή αν δεν υπήρχε ομάδα βόλεϊ τι να κάνει ο άλλος. Αν δεν υπήρχε κλασικός αθλητισμός πως θα πάει το παιδί να γραφτεί; Άρα πρέπει να παρουσιάσεις να μπεις στον στίβο της μάχης και από και πέρα με τη δουλειά σου σιγά σιγά και πολλές φορές έτσι καθοδηγώντας τον κόσμο πολλές φορές να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα. Δεν είναι ότι έχουμε μια κουλτούρα αθλητική ας το πούμε και γενικότερα στο κομμάτι αυτό εδώ στην Τρίπολη. Δηλαδή θα έλεγα πως ασχολούνται περιστασιακά τα παιδιά λόγω των υποχρεώσεων αλλά και λόγω της αύξησης που επικρατεί στον αθλητισμό.

Ότι πρώτα είναι το σχολείο, τα διαβάσματα που όντως έτσι είναι αλλά τα παιδιά είναι πελαγωμένα λόγω φροντιστηρίων και διαβασμάτων και έχουν παραμελήσει τον ίδιο τους τον εαυτό. Την ψυχική τους αλλά και τη σωματική τους υγεία. Νομίζω πως ο αθλητισμός είναι μία εκτόνωση. Πέρα από την εκτόνωση είναι το μέσο για το παιδί να μαθαίνει να κατανέμει καλά τις ώρες του. Δε σημαίνει ότι δε διάβασε άρα δεν θα πάει και προπόνηση. Το θέμα είναι πως θα καθοδηγήσεις το παιδί να διαβάσει σωστά να κατανείμει σωστά τις ώρες και να έρθει στην προπόνηση του. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα γενικότερα για τον αθλητισμό. Είναι η αλλαγή νοοτροπίας το έχουμε ξαναπεί. Ο αθλητισμός στη χώρα μας λειτουργεί ακόμα καλά σ’ ένα σύστημα που καταρρέει ολόκληρο. Βλέπουμε τις ομάδες μας να διεκδικούν ευρωπαϊκά τρόπαια. Αθλητές ανεβαίνουν την κορυφή του κόσμου. Ο αθλητισμός τραβάει επειδή υπάρχει κατά μεγάλο ποσοστό δικαιοσύνη σ’ αυτόν τον τομέα θεωρώ. Ότι και να θέλει ο κάθε προπονητής, παράγοντας και ομάδα να αδικήσει κάποιον για δικούς του λόγους στην πορεία θα τον βρει τον δρόμο του αυτός που αξίζει.