Ποδοσφαιρο

 Όταν τον γνώρισα τελείωνα το λύκειο και αυτός έπαιζε στον Αστέρα της Δ' Εθνικής. 12 χρόνια μετά είναι προπονητής του Παναρκαδικού, βρίσκεται στο τεχνικό επιτελείο του ΑΣΤΕΡΑ, έχει δύο παιδάκια (τον φοβερό Γιώργο και ένα μικρούλι) και μία υπέροχη γυναίκα, την Μαίρη.

Αφορμές για μία ξεχωριστή συνέντευξη, υπήρξαν αρκετές. Αλλωστε αυτή η ξαφνική αλλαγή από παίκτης-προπονητής και μάλιστα με τέτοιες συνθήκες μοιάζει με όνειρο. Το τελευταίο ταιριάζει απόλυτα με τα Χριστούγεννα, οπότε ας τα περάσουμε μαζί του. Απολαυστικός, παρεΐστικος, ευθύς και γεμάτος καλές και, όχι τόσο καλές, εμπειρίες μας προσφέρει απλόχερα αναμνήσεις μιας ζωής.

Το πρώτο πράγμα που θέλησα να μάθω ήταν τα συναισθήματα μίας τόσο μεγάλης ευκαιρίας που του έχει δοθεί τα τελευταία χρόνια και αφορά την προπονητική: "Η αλήθεια είναι πως ξαφνικά από ποδοσφαιριστής μπήκα σε ένα προπονητικό τιμ. Το ευτύχημα ήταν πως μπήκα στου Αστέρα. Ενιωσα κατευθείαν πως είμαι σε οικείο περιβάλλον, γνώριζα πρόσωπα και πράγματα και με τη στήριξη της διοίκησης και του Στάικου Βεργέτη όλα έγιναν ομαλά. Το 2015 μας έφερε απευθείας στους ομίλους του Europa League και μέσα στην ίδια χρονιά έγινα προπονητής στον Παναρκαδικό. Μιλάμε για δύο στιγμές που με έχουν σημαδέψει και δεν θα τις ξεχάσω ποτέ", είπε. 

Τι άλλο θυμάται, όμως, από τον Αστέρα; "Το 2003 ήμουν στον Αστέρα ως ποδοσφαιριστής. Η ομάδα ήταν στην Δ Εθνική και ήταν η πρώτη χρονιά της προσπάθειας των ιδιοκτητών του κυρίου Μπάκου και του κυρίου Καϋμενάκη. Ηρθα από τον Πάμισο Μεσσήνης, ως επιλογή του, τότε, προπονητή Βασίλη Γεωργόπουλου".

Όπως καταλαβαίνετε, ξέρει καλύτερα από πολλούς την ιστορία μιας ομάδας που από τα χαμηλά έφτασε στα μεγάλα σαλόνια. Πώς ήταν να το ζει σε νεαρή ηλικία; "Στα 22 ήρθα στον Αστέρα. Το πιστεύεις πως δεν ήθελα να έρθω; Είχα πρόταση από την Εράνη Φιλιατρών, ήμουν και στρατό και λέω άστο καλύτερα. Ευτυχώς με έπεισε ο προπονητής, ο Βασίλης Γεωργόπουλος. Όταν ήρθα δεν γνώριζα τι θα συμβεί. Θυμάμαι σε μία συζήτηση άκουσα να λένε πως αυτή η ομάδα θα παίξει Ευρώπη. Λέω, εμένα βρήκαν να κοροϊδέψουν; Και όμως, μέρα με τη μέρα έβλεπα τι πάει να γίνει. Εκατσα τρία χρόνια και πανηγύρισα δύο ανόδους. Οποιος με ρωτούσε για να έρθει στον Αστέρα απαντούσα «τρέχοντας»".

Αφού πείστηκε γρήγορα πως δεν τον κοροϊδεύουν και πως μια μέρα αυτή η ομάδα θα παίξει ακόμη και στην Ευρώπη, όπως και έγινε, θα είχε τη σημασία της η αναφορά στους ανθρώπους που το ονειρεύτηκαν πρώτοι, αλλά και το έκαναν πράξη. Στους κυρίους Μπάκο και Καϋμενάκη. "Εμεινα έκπληκτος από την συμπεριφορά τους. Δεν είχαν καμία σχέση με αυτό που είχαμε συνηθίσει ακούγοντας ποδοσφαιρικός παράγοντας. Η απλότητά τους, η βοήθειά τους, τα λόγια τους, η συμπεριφορά τους, ήταν κάτι το μοναδικό. Για τη δυναμική που είχαν, έμεινα εντυπωσιασμένος με την παρουσία τους".

Από μία τέτοια ομάδα δύσκολα φεύγεις. Δεν το λέω εγώ, αλλά οι ίδιοι οι παίκτες. Τι συνέβη στην περίπτωση του Γιώργου, όταν ήρθε η ώρα για το αντίο, που όπως αποδείχτηκε ήταν για λίγα χρόνια;  "Το 2006 έφυγα, δεν ήμουν στις επιλογές του κυρίου Παπακώστα, όμως δεν έπαψα να νιώθω μέλος του Αστέρα. Οι άνθρωποί του με έκαναν επαγγελματία, ανεξάρτητο, από εκεί που έπαιρνα χαρτζιλίκι από τον πατέρα μου, είχα το δικό μου πορτοφόλι. Και με τον χειρότερο τρόπο να έφευγα, που δεν συνέβη, δεν θα έλεγα κουβέντα. Το ότι πήγα μετά στην Παναχαϊκή, ήταν επειδή πέρασα από μία καλή ομάδα όπως ο Αστέρας. Οπότε μόνο ευγνωμοσύνη μπορείς να νιώθεις". 

Επειδή και εγώ τον θυμάμαι ως παικταρά, τελικά τι διαλέγει; Αντέχει να παίζει ακόμα και τι προτιμά; "Μια χαρά τα πηγαίνουμε στο 5*5, τα πράγματα είναι δύσκολα στο γήπεδο πλέον. Οσο για το τι διαλέγω, σίγουρα ο ποδοσφαιριστής απολαμβάνει το παιχνίδι, όμως και ο προπονητής έχει τη δική του μαγεία. Τα τελευταία χρόνια πρόσεχα όλο και περισσότερο τους προπονητές μου, προσπαθούσα να πάρω πράγματα από αυτούς, έβλεπα τον εαυτό μου στο συγκεκριμένο πόστο. Ηθελα το επόμενό μου βήμα να είναι αυτό αλλά τόσο γρήγορα και με τέτοιες συνθήκες, όχι, δεν το είχα φανταστεί. Νιώθω πολύ τυχερός σε αυτό το κομμάτι. 

Προπονητής ίσον καθημερινή τριβή και γνώση. Πώς προοδεύει ο ίδιος στο συγκεκριμένο πόστο; "Πρέπει να βγάλω τις σχολές που είναι σε εκκρεμότητα, προσπαθώ να εμπλουτίζω τις γνώσεις μου, παρακολουθώ τις προπονήσεις του Αστέρα, μαθαίνω πολλά από το τιμ της ομάδας και από τον Στάικο φυσικά. Το επίπεδο είναι υψηλό και οι γνώσεις καθημερινές, υπάρχει καθημερινή εξέλιξη. Πρότυπο είναι σίγουρα ο κύριος Βεργέτης, δεν μπορώ καν να φανταστώ πως μπορώ να πετύχω μία παρόμοια πορεία. Προχωρώ βήμα βήμα με υπομονή και επιμονή". 

Η αναφορά στον Στάικο Βεργέτη έγινε πάνω από μία φορά. Αλλωστε, μοιάζει με τον άνθρωπο που δείχνει τον δρόμο και στον Γιώργο Αντωνόπουλο για σκληρή δουλειά που μπορεί να οδηγήσει σε μεγάλα πράγματα. Ποια μπορεί να είναι αυτά και πως σχετίζονται με τον Αστέρα και τον Παναρκαδικό;  "Θέλω αυτή η προσπάθεια που ξεκίνησε με τον Αστέρα και τον Παναρκαδικό και έχω την τιμή να είμαι προπονητής μαζί με τον κύριο Παπαζαφειρόπουλο να αποδώσει καρπούς. Δηλαδή, όσα σκέφτηκαν οι άνθρωποι που την προσχώρησαν, να γίνουν. Ακόμα πιο συγκεκριμένα τα παιδιά της Κ20 του Αστέρα να παίρνουν εμπειρίες, να γίνονται καλύτεροι και να μπαίνουν στην πρώτη ομάδα. Αυτό θα είναι και το μεγαλύτερο κέρδος. Πέρα από αυτά τα παιδιά όμως υπάρχουν και άλλα που βρίσκονται στον Παναρκαδικό και μπορούν να αποδείξουν αν αξίζουν μία ευκαιρία σε μεγάλο επίπεδο".

Η συνεργασία ΑΣΤΕΡΑ και Παναρκαδικού έγινε η πρόκληση για τους Νέους της πρώτης ομάδας αλλά και για όσους ονειρεύονταν να παίξουν στην δεύτερη. Πλέον, ο Αρκάδας παίκτης έχει ένα παραπάνω κίνητρο για να παλέψει καθημερινά. Είναι έτσι ή έτσι θέλουμε να πιστεύουμε; Ο Γιώργος Αντωνόπουλος απαντά:   "Ο Παναρκαδικός πλέον γίνεται η αφορμή για όλα τα παιδιά της Αρκαδίας που παίζουν σε ακαδημίες ή τοπικά να προπονούνται, να δουλεύουν και να ελπίζουν σε ένα ενδιάμεσο σκαλοπάτι που είναι αυτή η ομάδα. Βλέπω και τους παίκτες που συνάντησα και δεν ήταν από τον Αστέρα πόσο ζεστά έχουν πάρει αυτήν την προσπάθεια και πόσο παλεύουν καθημερινά γιατί ξέρουν πως γύρω τους υπάρχουν άνθρωποι που γνωρίζουν ποδόσφαιρο και μπορούν να τους βοηθήσουν ατομικά και γιατί όχι, επαγγελματικά. Να παίξεις από τα τοπικά στον Αστέρα ή απευθείας από τις ακαδημίες στην πρώτη ομάδα, είναι δύσκολο. Ο Παναρκαδικός έρχεται για να ενώσει αυτή την διαφορά".

Υπάρχει περίπτωση να δούμε ένα τέτοιο βήμα από κάποιον τωρινό ποδοσφαιριστή ή είναι ακόμα νωρίς; "Υπάρχουν πολλά παιδιά που μπορούν και αξίζουν να παίζουν σε μεγαλύτερη κατηγορία. Μιλάμε για νεαρά παιδιά που πρέπει να πάρουν την ευκαιρία. Στο τέλος του πρώτου γύρου θα έχουμε μία συνάντηση με τους ανθρώπους του Αστέρα όπου θα αναλύσουμε τα δεδομένα, θα κάνουμε μία αξιολόγηση και εκεί θα κουβεντιάσουμε πιο αναλυτικά. Ο Αστέρας έχει το βλέμμα του και στον Παναρκαδικό, οπότε τίποτα δεν αποκλείεται".  

Εμείς το ζούμε καθημερινά. Εχουμε Αστέρα, Αρκαδικό, Παναρκαδικό και καμαρώνουμε για τις επιτυχίες τους σε υψηλό επίπεδο και σε εθνικές κατηγορίες. Πώς είναι για κάποιον που είναι από άλλον νομό; Το ζηλεύει ή είμαστε υπερβολικοί; "Αυτό που ζούμε δεν έχει προηγούμενο. Είμαι από άλλον νομό, γνωρίζω κόσμο σε όλη την Πελοπόννησο και ξέρω πόσο πολύ θα ήθελαν να έχουν Αστέρα, Αρκαδικό και Παναρκαδικό. Οσο για τον Αστέρα αναγνωρίζουν πως έχει ξεφύγει επίπεδο, δεν πρόκειται για μία επαρχιακή μικρομεσαία ομάδα, αλλά για μία από τις καλύτερες στην Ελλάδα. Σύντομα πιστεύω θα έρθει ο καιρός που ο κόσμος θα κάνει προβλέψεις το καλοκαίρι, όπως συμβαίνει πάντα, και θα δίνει τον Αστέρα μέσα στην τριάδα του πρωταθλήματος. Εχει μπει στη συνείδηση των φιλάθλων ως πραγματικός Αστέρας", μου λέει και με κάνει να χαίρομαι που δεν ζω σε μικρόκοσμο αλλά κατανοώ την τύχη του να έχεις μία τέτοια αθλητική καθημερινότητα.  

Τι παραπάνω μπορώ, όμως, να περιμένω, ειδικά από τον Αστέρα; "Η πορεία του και τα δείγματα κάθε χρονιάς δείχνουν πως θα φτάσει η στιγμή που η ομάδα θα χτυπάει την κορυφή. Υπάρχει υπομονή στο πλάνο του Αστέρα και γι αυτό έρχονται και οι επιτυχίες". 

Αφού μιλήσαμε για κίνητρα και μία πιο λογική σειρά στις κατηγορίες που μπορεί να αγωνιστεί κάποιος, ο ίδιος που έπαιξε; "Πέρασα από όλες τις κατηγορίες! Τρεις του ερασιτεχνικού, Δ, Γ, Β Εθνική και ποτέ Α! Δεν πλησίασα καν, αλλά είμαι ήσυχος πως προσπάθησα. Επαιξα Απόλλωνα Αθηνών, Απόλλων Καλαμαριάς, δεν έχω παράπονο". 

Μετά από 1656 λέξεις θυμηθήκαμε πως η συνάντησή μας έγινε με αφορμή τα Χριστούγεννα. Για πάμε στα κλασικά και ταυτόχρονα ξεχωριστά… Πώς είναι να τα ζεις σε ένα μικρό χωριό; "Στο χωριό, Πλατιάνα Ηλείας, τα Χριστούγεννα ήταν η αγαπημένη μου γιορτή. Κατέβαιναν φίλοι, συγγενείς, όλα ήταν στολισμένα και περνούσαμε όμορφα. Είχα πάντα έναν συγκεκριμένο φίλο που βγαίναμε για τα κάλαντα, στους συγγενείς μπορεί να τα έλεγε ο καθένας μόνος του (ήταν μεγαλύτερο το χαρτζιλίκι), ενώ θυμάμαι να μας προσφέρουν αντί για χρήματα αυγά, γλυκά, φρούτα". 

Πώς ξόδευες το χαρτζιλίκι; "Όλα τα λεφτά πήγαιναν στις μπάλες. Στο χωριό δεν υπήρχαν και το να έχεις μπάλα σου έδινε άλλο αέρα! Φυσικά, όποιος ήταν ο κάτοχος, έπαιζε και βασικός. Πλάκα κάνω, έτσι και αλλιώς ήμασταν λίγα παιδιά οπότε δεν υπήρχε τέτοιο θέμα. Αλλά δεν είχαμε γήπεδο, δεν είχαμε εγκαταστάσεις, μιλάμε για καθημερινό παιχνίδι στο προαύλιο του σχολείου". 

Μετά τα Χριστούγεννα έρχεται η Πρωτοχρονιά. Μία ιστορία από τον στρατό, τέτοιες ημέρες, έχουν οι περισσότεροι άντρες. Του Γιώργου, πάει για βραβείο ανάμνησης.  "Εχω κάνει πρωτοχρονιά στον στρατό στην σκοπιά. Τα βεγγαλικά να σκάνε και εγώ να γράφω γράμμα στη γυναίκα μου. Τότε ήμασταν μαζί, αλλά ανύπαντροι. Θυμάμαι πως της έλεγα πόσο μου λείπει κ.τ.λ αλλά δεν μιλούσα ακόμη για γάμο. Με τη Μαίρη πλέον είμαστε 14 χρόνια, συζούσαμε, ήμασταν μαζί αλλά δεν ήθελα να παντρευτώ πριν από τα 30. Ετσι και έγινε. Πλέον, έχουμε δύο παιδάκια, ένα μικρούλι μωράκι και τον Γιώργο που είναι μεγαλύτερος. Φαίνεται να του αρέσει το ποδόσφαιρο, θα δούμε!"

Ευτυχώς για την συνέντευξη, η τότε κοπέλα έγινε επίσημη και μετά γυναίκα του, οπότε δεν χάσαμε και την όμορφη ιστορία. Πώς αντέχεται η καθημερινότητα ενός προπονητή από την άλλη μεριά, αυτή της γυναίκας;  "Θέλω να την ευχαριστήσω που έχει την υπομονή να το αντέξει…".

Επιστρέφοντας στις παιδικές στιγμές στο μυαλό έρχονται τα όνειρα που κάνουμε σε τέτοιες ηλικίες. Του Γιώργου ποια ήταν; "Όλα τα όνειρα είχαν σχέση με το ποδόσφαιρο. Εβλεπα να σκοράρω μπροστά σε κόσμο, να παίζω σε μία μεγάλη ομάδα, να είμαι επαγγελματίας". 

Πλέον ονειρεύεσαι; τον ρωτώ. Και η απάντησή του μου δίνει ένα γρήγορο μάθημα ζωής. "Μικρός σκεφτόμουν διαφορετικά. Μετά από κάποιες καταστάσεις που μου έφερε η ζωή, βάζω πλάνο στη ζωή μου, αλλά προσπαθώ να βαδίζω μέρα με τη μέρα. Εχω ζήσει, αυτό που λένε πως όταν βάζεις σχέδια ο Θεός γελά. Δεν ξέρω αν ήμουν ή έγινα δυνατός αλλά πλέον βλέπω διαφορετικά τη ζωή. Αν έχουμε υγεία, λύσεις υπάρχουν για όλα. Ας κρατήσουμε αυτό και ας προσθέσουμε και την αγάπη". 

Τέλος, η συζήτηση πήγε στον απίστευτο πιτσιρικά που είδατε στις φωτογραφίες αλλά και στον μικρότερο που έμεινε σπίτι με την μαμά. "Ότι κάνω στη ζωή μου γίνεται για να είναι καλά τα παιδιά μας", μου είπε και αποχαιρετιστήκαμε.

Αυτός, όμως, δεν ήταν εύκολο να ξεμπλέξει από το μέρος που βρεθήκαμε γιατί κάτι είχε τάξει στον πιτσιρικά! Τι; Μία βόλτα στα παιχνίδια! Με αυτή τη στιγμή ολοκληρώνουμε το άρθρο και…. Καλά Χριστούγεννα!