Ο Μάρτον όπως τον έζησα
Τέσσερα χρόνια μετά και για αρκετή ώρα κάθομαι μπροστά στο πληκτρολόγιο και δεν ξέρω τι να γράψω. Οχι γιατί δεν υπάρχουν πράγματα να γράψεις για τον Μάρτον...
Aντιθέτως, αν τον έχεις ζήσει έχεις πολλά, θα τα δείτε και παρακάτω, αλλά γιατί το μυαλό κολλάει, οι σκέψεις συγχέονται, οι αναμνήσεις εκείνης της μαγικής για όλους μας σεζόν υπέροχες και κάπου εκεί απλά χάνεσαι στο τεράστιο '' ΓΙΑΤΙ;'' που μας δημιούργησε η απώλεια αυτή.
Μέσα από τη δυνατότητα που μου δίνει το arcadiasports να αρθρογραφώ φέτος, θα ήθελα να μιλήσω για τον Μάρτον όπως τον έζησα εγώ.
Ήμουν 20 χρονών όταν έμαθα πως θα συνεργάζομαι με έναν τερματοφύλακα που είχε περάσει από ένα σωρό ομάδες στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου, το αγγλικό. Μάντσεστερ Σίτι, Τότεναμ, Στόουκ, Σάντερλαντ, Λέστερ και η εθνική της πατρίδας του αυτές που ξεχώριζαν στο πλούσιο βιογραφικό του.
Από την πρώτη μέρα κατάλαβα πως για να φτάσεις ψηλά στη ζωή σε κάτι πρέπει να είσαι και αξιόλογος άνθρωπος, καλός, να μορφώνεσαι, να έχεις τρόπους, να βοηθάς τους γύρω σου να σέβεσαι τους πάντες ακόμα και αν είσαι πιο σπουδαίος στην μέχρι τώρα πορεία σου.
Όλα τα παραπάνω τα είδα στο πρόσωπο του Μάρτον. Την πρώτη του εβδομάδα στην Τρίπολη, φεύγοντας από μια προπόνηση βρήκε ένα αδέσποτο κουτάβι, σταμάτησε, το πήρε, το έσωσε, το αγάπησε και τον έκανε κολλητό του.
Τα Χριστούγεννα εκείνης της χρονιάς πήγε και αγόρασε γάντια σε όλους του τερματοφύλακες της ακαδημίας. Σκεφτείτε πως ένιωσαν παιδιά από 12-18 χρόνων που το είδωλο τους, αφιέρωσε χρόνο για να τους κάνει χαρούμενους.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα αλλά δε μου φτάνει ούτε ένα άρθρο ούτε χρειάζεται.
Ανέφερα απλά κάποια γεγονότα,τόσο απλά που μπορεί ο καθένας να κάνει, για να δει ο κόσμος πόσο απλό είναι να είσαι σωστός άνθρωπος ακόμα και αν έχεις πετύχει αυτά που θες.
Προσωπικά έζησα κάποιες από τις πιο όμορφες στιγμές μου εξ αιτίας του προβλήματος του Μάρτον. Τότε που δεν γνωρίζαμε πως ήταν πρόβλημα αλλά ένας απλός τραυματισμός.
Γι αυτό αλλά και για την σχέση που είχα μαζί του αυτή η μέρα κάθε χρόνο είναι βαριά, περίεργη, το σίγουρο είναι ένα όμως: Κανείς δεν πρόκειται να τον ξεχάσει, η εικόνα του θα είναι πάντα εδώ για να μας θυμίζει πόσο τυχεροί ήμασταν που τον ζήσαμε...
ΣΧΟΛΙΑ