Πίστεψε το (PICS/VIDEO)
Στα ανοιχτά της Τρίπολης. Εκεί την είδαμε, εκεί την γνωρίσαμε εκεί την ερωτευθήκαμε. Ποια; Την πορτοκαλί θεά (και όχι σπυριάρα όπως την αποκαλούν πολλοί). Ιδρώσαμε, τσακωθήκαμε γι’αυτήν και μεγαλώσαμε μαζί της.
Πριν ακόμα πατήσουμε παρκέ φορώντας τη φανέλα κάποιας τοπικής ομάδας είχαμε γευθεί τη χαρά της νίκης και την πίκρα της ήττας στις εξωτερικές μπασκέτες του σταδίου της Τρίπολης ή στο προαύλιο του Πρώτου γυμνασίου που φημιζόταν για τον μπασκετόκοσμο που συγκέντρωνε.
Αλλά, ακόμα κι όταν προπονούμασταν σε κάποιο σύλλογο δεν εγκαταλείπαμε τα ανοιχτά. Γιατί η συνήθεια δύσκολα κόβεται. Μικρόβιο είναι το μπάσκετ και αν το έχεις δεν γίνεται να μην έχεις και αδυναμία στα ανοιχτά γήπεδα και στους ιδιαίτερους κανόνες που διέπουν το παιχνίδι σε αυτά.
Η αθλητικότητα η οποία στο παρκέ αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία, χάνει μέρος της σπουδαιότητας της καθώς το γήπεδο μικραίνει και το μυαλό αποκτά πιο πρωταγωνιστικό ρόλο. Γι’αυτό και στο μονό θα δεις να παίζουν όλα τα σώματα χωρίς διαχωρισμό σε αθλητικά κορμιά και μη.
Το παιχνίδι αποκτά άγρια ομορφιά και οι συγκρούσεις και οι διαφωνίες είναι μέρος του παιχνιδιού. Στα ανοιχτά το παιχνίδι έχει "κώδικα τιμής". Η σκληράδα στο μονό θυμίζει ποδόσφαιρο και ο εγωισμός και οι σφυγμοί χτυπάνε κόκκινο. Δεν έχει σημασία ο κακός αγωνιστικός χώρος, η μπασκέτα που είναι στραβή και δεν έχει διχτάκι.
Οι ατέλειες του παιχνιδιού στα ανοιχτά είναι αυτές που δίνουν χάρη στο παιχνίδι. Το κάνουν αυτό που είναι, σκληρό, μαχητικό, αγωνιώδες και…μπάσκετ. Γιατί αυτό είναι μπάσκετ. Το λέει και ο Γιάννης στο βίντεο που ακολουθεί.
ΣΧΟΛΙΑ